Zemsta (Weronika, Julia, Maja)

Dawno pozostawili za sobą śpiew ptaków. Dziewczyna prowadziła młodego Gaskończyka w głąb lasu. Z początku droga była prosta, lecz im dalej zagłębiali się w las, stawała się coraz bardziej kręta. W pewnym momencie gałęzie zaczęły przeszkadzać im w dalszej wędrówce. Młoda dziewczyna musiała świetnie znać okolicę, gdyż nie okazywała strachu. Młody muszkieter, albo tak bardzo był w niej zakochany, albo był tak głupi, szalony i odważny, aby nie zawrócić do bezpiecznego miejsca.
W końcu śliczna niewiasta o długich blond włosach przystanęła. Ukazał im się widok pięknej polany. Młody muszkieter zdziwił się, że żaden dźwięk nie dochodził do jego uszu, przez co wahał się: czy wejść, czy nie. Młoda kobieta również była niepewna. Nagle usłyszeli trzask łamanej gałęzi. Na polanę wbiegł jeleń. Był piękny, a jego widok nie zaskoczył dziewczyny. Raźno weszła na polanę, a dzielny muszkieter podążył za nią.

-Co myślisz o służbie w Gwardii Pana des Essarts? - zapytała ukochana d'Artagnana.
- Wolałbym być muszkieterem, tak jak moi przyjaciele: Atos, Portos i Aramis – odpowiedział jej młody Gaskończyk. 
- Czy podczas pobytu w Paryżu dorobiłeś się jakiś wrogów? - zapytała znienacka młodego mężczyznę Alana, gdyż tak nazywała się kochanka d'Artagnana.
-Tak! Jak się domyśliłaś? - młody bohater nie ukrywał zaskoczenia. - Ten człowiek to nikczemnik, a nazywa się Rochefort. To on podczas podróży ukradł mój list! - pieklił się młody mężczyzna. - To przez niego miałem stoczyć pojedynek z moimi późniejszymi przyjaciółmi – wykrzyczał d'Artagnan.

- Idę na spacer. Żegnaj. - dopowiedziała dziewczyna, zostawiając młodego muszkietera sam na sam z królem puszczy, który skubał trawę kilkanaście metrów od chłopaka. - Zemszczę się na Twoim wrogu – pomyślała, odchodząc.

***

Stworzono ją kilkadziesiąt lat temu. Twórca jej był wybitnym artystą. Dziewczyna nie znała jej historii. Znalazła ją przypadkiem na strychu karczmy, podczas sprzątania. Kiedy założyła maskę na twarz, wiedziała, że stanie się ważną częścią jej życia.

***

Tymczasem przed karczmą:
-Pan de Rochefort dziś przyjedzie tą drogą około północy - opanowany głos zapewne należał do dowódcy.
-Tak jest – uległy ton drugiego wskazywał na niższy stopień.
-Muszę się pośpieszyć i zdobyć szpadę, może okazać się bardzo przydatna – obaj nie zdający sobie sprawy z tego mężczyźni byli podsłuchiwani przez młodą kobietę.

***

W tym czasie zmęczony po całym dniu Gaskończyk spał mocnym snem. Gdyby był czujniejszy, na pewno zbudziłby się i uniemożliwił zamianę Alanie broni. Chłopak był jednak na tyle zmęczony, że się nie obudził.

***

-Broń się de Rochefort – pewny kobiecy głos zapowiadał zwycięstwo, kiedy pchnęła szpadą celując prosto w serce, człowieka Kardynała.

-To ty... – zdziwił się mężczyzna uskakując w bok.

Walka nie trwała długo chwilę później hrabia zadał śmiertelne pchnięcie.

***

Czwórka przyjaciół przybyła na miejsce niestety zbyt późno, znienawidzony wróg d'Artagnana dawno odjechał. Muszkieterowie pochylili się nad ciałem:
-Moja Alana... – łzy pojawiły się na twarzy d'Artagnana.
-Pani de Chevreuse – przeraził się Aramis.
-Hrabina de la Fere - spokojna twarz Atosa nic nie wyrażała.
-Pani Coquenard. Mój kuferek! - dokończył Portos!

Weronika, Julia, Maja