środa, 5 kwietnia 2017


Podobny obraz

Tawakkul
Karman


  Należę do ścisłego kierownictwa opozycyjnego partii Islah jestem z tego dumna, przyczyniam się w ten sposób do włączenia spraw kobiet do programu tej partii. Stoję na czele założonej przez siebie w 2005 roku pozarządowej organizacji Women Journalists Without Chains (WJWC), która początkowo zajmowała się przede wszystkim obroną wolności słowa, później rozszerzając działalność na promocję wszystkich praw i wolności.
   Równocześnie władze starały się zjednać mnie obietnicą stanowiska w rządzie i odszkodowania finansowego, ale ja konsekwentnie odmawiałam. Jednym z moich ostatnich przedsięwzięć jest stworzenie „czarnej listy” osób, które utrudniają działalność wolnych mediów w Jemenie.
Na liście znalazły się nazwiska wielu ministrów i kierowników centralnych urzędów. Co więcej, nazwiska te umieszczane są na transparentach w trakcie protestów.
   Pierwszym szerzej znanym moim projektem były organizowane od lipca 2007 roku do dziś wtorkowe protesty działaczy  w Sanie, w bezpośrednim sąsiedztwie siedziby rządu. Występując w obronie więzionych  i prześladowanych dziennikarzy oraz zamykanych niezależnych gazet, sama znalazłam się w końcu na celowniku sił bezpieczeństwa (otrzymywałam liczne groźby, byłam kilkukrotnie pobita doświadczyłam również innych nieprzyjemnych rzeczy bardzo się bałam za każdym razem ale starałam się to jakoś wytrzymać.).
   W marcu 2010 roku zostałam uhonorowana nagrodą International Women of Courage. Byłam z siebie bardzo dumna. Cieszyłam się, że ktoś docenił moje starania.
  Na początku swojej publicznej działalności nosiłam nikab. Z czasem zauważyła, że zasłonięta twarz utrudnia mi komunikację z ludźmi. W 2004 roku, podczas konferencji poświęconej prawom człowieka, tuż przed swoim wystąpieniem zdjęłam zasłonę i pierwszy raz wystąpiłam publicznie z odkrytą twarzą.
  Swoją działalnością chce pokazać, że nawet w tak konserwatywnym kraju kobieta może  i powinna być aktywnym uczestnikiem życia społecznego i politycznego, nawet jeśli musi być dwa razy lepsza od mężczyzny i sprzeciwiać się społecznym normom, żeby to osiągnąć. Osoba występująca przeciwko niedemokratycznym władzom jest prześladowana, ale kiedy taką osoba jest kobieta, prześladowanie jest podwójne. Liderkom trudno zdobyć akceptację w konserwatywnym jemeńskim społeczeństwie. Nie powinny one jednak czekać na zgodę mężczyzn, żeby domagac się swoich praw, tym bardziej, że jest mnóstwo wykształconych kobiet, które mogłyby zrobić wiele dobrego  w Jemenie, ale najpierw muszą odważyć się i przerwać łańcuch wykluczenia i marginalizacji.
   Trzeba działać, dlatego przedkładałam pokojowe demonstracje nad nieskuteczne rozmowy  w urzędniczych gabinetach. Nie dziwi więc fakt, że kiedy do Jemenu dotarła fala rewolucji arabskiej wiosny, to właśnie ja poprowadziła kobiety do udziału w protestach. Byłam z tego bardzo zadowolona. Dziś jestem nazywana „Żelazną kobietą”, „Matką rewolucji” i „Duchem jemeńskiej rewolucji”. Nagroda dla mnie powinna przyczynić się do tego, że świat przyjrzy się bliżej położeniu kobiet i sytuacji w Jemenie, który pozostaje nieco zapomnianym miejscem w krajobrazie „arabskiej wiosny”.
  W 2011 roku, w wieku 32 lat, stałam się najmłodszą osobą, która nigdy otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla. W uznaniu mojej pracy w walce bez przemocy na rzecz bezpieczeństwa kobiet i praw kobiet do pełnego uczestnictwa w prawach związanych z budowaniem pokoju w Jemen.
  Gdy odbierałam Pokojową Nagrodę Nobla czułam zachwyt, dumę i docenienie moich wieloletnich starań.
   Zawsze chciałam coś z tym zrobić i jak widać udało mi się

Asia


 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

 
FREE BLOG TEMPLATE BY DESIGNER BLOGS